Już w odległych czasach bliskość rzeki Brdy oraz duże obszary leśne zadecydowały o osiedlaniu się na tym terenie ludzi. Jak podaje monografia Koronowa z 1968 roku, najstarsze ślady bytności ludzi w tej okolicy pochodzą sprzed ok. 10.000 lat. Nie było to jeszcze osadnictwo stałe, lecz obozowiska przejściowe założone w środkowej epoce kamienia - mezolicie (ok. 8000-4200 l.p.n.e.), przez ludność kultury tardenuaskiej. Już z następnej epoki - neolitu (ok.4200-1700 l.p.n.e.), kiedy to ludność przechodzi z koczowniczego na osiadły tryb życia, pochodzą ślady osady założonej przez ludność kultury ceramiki sznurowej.
Ludność ta odegrała wielka rolę w dziejach Europy, dzięki oswojeniu koni i rozprzestrzenieniu się na dużym obszarze, przez co przyczyniła się do ujednolicenia kulturowo-językowego różnych ludów. Pojedyncze znaleziska archeologiczne - przedmioty kultury materialnej odnajdywane przypadkowo potwierdzają zamieszkanie ludności w każdej epoce - dowodzą ciągłości osadnictwa na tym terenie. Pod koniec lat pięćdziesiątych, w okolicach dzisiejszej ul. Pomianowskiego, odkryto cmentarzyska z IV i V okresu epoki brązu (1000-650 l.p.n.e.) oraz w Samociążku (na terenie budowy elektrowni) z końca epoki brązu i okresu halsztackiego (650-400 l.p.n.e.). Odkrycia te świadczą o osadnictwie prasłowiańskiej ludności na tym obszarze.
Obok grobów jednostkowych, charakterystycznych dla kultury łużyckiej, natrafiono w obrębie miasta na groby skrzynkowe (rodzinne), związane z kulturą wschodnio-pomorską z okresu halsztackiego i wczesnego okresu lateńskiego (400-150 l.p.n.e.). Z okresu późnolateńskiego (150 l.p.n.e. do początku n.e.) pochodzi natomiast ceramika kultury grobów jamowych (fragmenty tej ceramiki odkryto w pobliżu Przyrzecza - obecnie w obrębie Koronowa). Ciągłość osadnicza istniała także w następnych okresach: rzymskim (od początku n.e. do 375 roku), wędrówek ludów (375-570 r.), a także już w epoce wczesnofeudalnej - okresie wczesnośredniowiecznym (570-1250 r.).
