Znajdujące się w niewielkim oddaleniu od ówczesnej granicy polsko-krzyżackiej Koronowo było wielokrotnie narażone na najazdy wojsk Zakonu. W czasie Wielkiej Wojny (1409-1411), 10 października 1410 roku rozegrała się w rejonie wsi Wilcze (11 km na północny zachód od Koronowa) zwycięska dla Polaków bitwa z Krzyżakami, zwana odtąd bitwą pod Koronowem.
W jej wyniku udaremnione zostały zakusy Krzyżaków na opanowanie Kujaw i Wielkopolski, w celu wymuszenia na stronie polskiej szybkiego i przychylnego dla nich pokoju kończącego wojnę. Bitwa przyczyniła się również do podniesienia chwały oręża polskiego oraz wpłynęła w sposób zasadniczy na ustalenia pokoju w Toruniu w 1411 roku, w następstwie którego Zakon zwrócił czasowo Żmudź Litwie, a na trwałe ziemię dobrzyńską Polsce. W początkach grudnia 1410 roku oddziały komtura tucholskiego dokonując wypadu na północne Kujawy zdobyły Koronowo, rabując i paląc miasto, a wielu mieszkańców mordując. Wówczas też zaginął przywilej lokacyjny, odnowiony w następnym roku.
